L'eclisse

"Birbirimize aşık olduğumuz sürece anladığımız tek şey, anlaşılması gereken bir şey olmadığıydı."

Eğer ilerde film çekecek olursam kuşkusuz esinleneceğim ilk yönetmenlerden biridir Antonioni. Başıboş yürüyen kadınları bana bu kadar büyük bir zevkle başka kimse izlettirmezdi sanırım. Anlatılması zor konular ve anlatılmaya başladığı anda daha da zorlaşan hikayelerden oluşan bir üçlemesi var Antonioni’nin.

Modern zamanın hastalıklı ilişkileri, duygusal yoksunluk, yabacılaşma, iletişimsizlik, uyumsuzluk gibi konular üzerine yapılmış bu üçleme, koca bir film olan L’avventura ile başlıyor. Daha sonra benim üçlemedeki favori filmim La Notte ve son olarak burada değineceğim L’eclisse ile son buluyor.

L’eclisse’ye gelecek olursak. Üçlemenin her filminde yer alan Monica Vitti’ye (Vittoria), Alain Delon (Piero) eşlik ediyor. Vittoria filmin başında erkek arkadaşından ayrılır ancak bunun neden yaptığını bilmez. Öyle ki bu ‘bilinmezlik’ durumu film boyunca devam eder. Ne istediğini bilen, başarılı, parayla para kazanan Piero artık bir noktadan sonra “bilmiyorum”dan başka kelime bilmez misin sen?” diyerek Vittoria’ya çıkışır. Ancak Vittoria’ya benzer bir durum Piero’da da vardır. Başarılı olmasına rağmen oldukça yabancı ve yalnız bir insandır. Yaşadığı ülkeye bakarken “yabancı bir ülkede gibi hissediyorum” der. Bunun üzerine Vittoria “aynısını bana sen hissettiriyorsun” diyerek Piero’nun yabancılığına vurguda bulunur. “Keşke seni sevmeseydim ya da daha çok sevseydim” diyerek devam eden Vittoria’nın bu cümle ile bilinmezliğini ve arada kalmışlığını hissediyoruz.

Filmde ikili ilişkideki kararsızlık ve yabancılaşmayı besleyen bir de gelişmişlik vardır. Vittoria’nın arkadaşı olan Afrikalı kadın maymunlardan bahsederken, sahnenin borsaya geçip delirmiş insanları göstermesi etkileyici sahnelerden biri. Ayrıca sinema tarihinin en tüyler ürpertici finallerinden birine ancak Antonioni gibi bir usta imza atabilirdi.

Kısacası filmler o kadar iyi ki, çözümsüzlüğü ve farklılıkları ile bize kendilerini hissettiriyorlar.